Van Etosha Park via Onomuru naar Swakopmund

Gisteren aan het verslag begonnen, maar " waarbe je.nu" speelt nog niet echt mee. Nu werd het halve verslag al verstuurd, terwijl ik het wilde opslaan. Andere keren heb ik het hele verslag klaar en wordt het niet verstuurd, en , wat erger is, soms verdwijnt het dan en kan ik overnieuw beginnen.
We waren de motor aan het instellen op gravel roads langs de weg. Spanning op de crossbanden omlaag tot 1,7bar voor en 1,9 achter, een spiegel voor zittende positie, de andere spiegel verstellen voor de staande positie en we zijn er klaar voor.
Het eerste stuk van 100 km was een mooie opwarmer en niet al te moeilijk. Nadat we wat vertrouwen hadden opgebouwd kruisten we met 80-100 km/u over de gravel. Daarna kwamen de moeilijker secties, waar meer losse gravel lag en waar de motor soms gevaarlijk begon te slingeren.
Het is eigenlijk best leuk, ware het niet dat je volledig geconcentreerd op de weg moet blijven en je je niet kunt permitteren van het landschap te genieten, waardoor je een deel van het genoegen mist
Het staan op de pedalen viel eigenlijk wel me, al heb ik het niet de hele weg volgehouden en moest ik af en toe gaan zittenen dat is niet fijn, want dan voel je de motor veel meer slingeren.
Op het eind van de dag nog besloten een gravel road naar de " Dinosaurs Steps" te nemen, samen met Dave. Dat begon al gelijk goed met veel zand op de weg, maar het was een fantastisch landschap. Het bleek nog 30 km naar de Steps te zijn en omdat Dave (66) een ex-motocrosser en trial rijder is, reed hij mij eruit. Na 2 riviertjes, die over de weg stroomden, genomen te hebben, kwam ik bij een gesloten hek. Dave nergens te bekennen Dan zit ik klaarblijkelijk fout, dus maar verder rijden. Er was toch maar een weg.
Na een aantal kms dacht ik dat ik echt verdwaald was, dus de kaart maar eens bestudeerd en daaruit concludeerde ik dat ik waarschijnlijk eerder een zijpad had gemist. Verdwaald, midden in Namibie op een dirt road! Maar de weg vervolgen leek de beste oplossing, want volgens de kaart zou hij uiteindelijk weer samenkomen met de uiteindelijke route.
Toen er vervolgens een onbekend kruispunt in de weg kwam dat niet op de kaart stond dacht ik "nu vooral niet vallen of pech krijgen", want er is hier geen volgwagen, ik weet niet waar ik ben. Dus met 30-40 km/u het avontuurlijke weggetje vervolgd tot ik een veeboer tegenkwam die me zei dat deze weg na 55 km inderdaad in ons eindpunt Omarura zou uitkomen.
Plotseling werd ik ingehaald door mijn kamermaatje Peter. die wel gedacht zal hebben wat rijdt die Frans langzaam. maar voor mij was het een hele opluchting, want ik bleek toch goed te zitten. Het was alleeen het gebrek aan teamgevoel van Dave dat hij niet op me gewacht had bij dat hek en gewoon zijn eigen gang gegaan was door het hek en het vervolgens weer gesloten had. Ik nam me voor in het vervolg goede afspraken te maken met mederijders of we elkaar in de gaten houden onderweg en soms wachten of niet. Dave naaide in ieder geval graag zijn eigen naad
De Dinosours Steps zijn uit de aarde omhooggekomen, versteende voetafdrukken van dinosaurussen, die hier heel duidelijk aanwezig zijn. Maar die heb ik dus gemist.
In de Lodge aangekomen was iedereen behoorlijk moe en ging vroeg naar bed., want de volgende dag stonden er weer een aantal gravel en dirt roads op het programma, die door onze volgwagenchaufeur Jef (een Nieuw Zeelander) 5 maanden geleden waren uitgezet en wel te doen leken.Maar in 5 maanden kan er veel veranderen.
Ik besloot die dag niet aan het cross gebeuren deel te nemen en een alternatieve route grotendeels over verharde wegen naar Swakopmund, aan de Atlantische Oceaan te nemen, samen met Tony, Dave en Joachim. De route was ongeveer 300 km lang en voerde over de Great Kalahari Dessert Road. Hier liggen veel uranium mijnen die bijv. door het Franse bedrijf Arriva worden geexploiteerd. Vanuit de kust wordt er met enorme pijpleidingen ontzout zeewater naar deze mijnen gepomt om de erts te winnen, die dan vervolgens na enige bewerking als uraniumoxide naar Frankrijk wordt afgevooerd voor verdere verrjking.
Ook zie je langs de weg hier en daar verkopers van ruwe edelstenen van allerlei soorten die ze hier ook zo maar voor het oprapen hebben. En dan zijn er natuurlijk de diamantmijnen, waavan Namibi er een flink hoeveelheid in de grond heeft zitten.
Namibie is een jong land .Het is na een Duitse koloniale periode (Duits West Afrika) door Zuid Afrika overheerst en pas tegen 1970 onafhankelijk geworden. Er zijn ongeveer 2 miljoen Namibiers, witte (Afrikaners) en zwarte en die wonen in een enorm groot land. geen dorpjes overal, maar om de 100-200 km een redelijk grote plaats met goede voorzieningen en daar tussenin niets, behalve een heel mooi landschap met " jonge" bergen en enorme vlaktes en woestijnen en zandduinen. Je krijgt daarvan een enorm gevoel van ruimte en ik voelde me onderweg enorm bevoorrecht om daarin met mijn eigen motor te kunnen rondtoeren.Soms kom je op de doorgaans strak rechte wegen maar om de 15-20 minuten een auto tegenen zie je een enkele grote farm met enorme rundveestapels. Maar doorgaans maar heel weinig mensen langs de weg. dat was in de andere landen wel anders.
Maar die mensen die je langs de weg tegenkomt zijn nog steds oprecht blij en zwaaien als je voorbij komt rijden.
Op 40 km van Swakopmunt begon de temperatuur plosteling drastisch omlaag te gaan en kwam er van de Atlantic mist opzetten. De temperatuur zakte tot 16 graden en dat was plotseling wel erg fris.
In Swakopmunt aangekomen vierden we het doorkruisen van Afrika van de Indische naar de Atlantische Oceaan. Langs de kust liggen hier vele scheepswrakken op het strand en daarom heet het hier Noordelijk van Swakopmunt de Skeleton Coast. Een aantal van ons begroeven hun motor in het diepe zandstrand bij een poging dichterbij zo'n schip te komen.
Swakopmunt ligt iets Noordelijk van de bekende Namibische Haven Walvisbaai en is een merkwaardig, maar rustig strandstadje. Duitse toeristen zijn er kind aan huis en bijna alle huizen, villa's, wegborden en winkels dragen Duitse namen. In veel winkels wordt Duits gesproken en sommige winkels hebben T-shirts en andere zaken te koop, die je in West Europa met goed fatsoen niet te koop zou (mogen) aanbieden, zeg maar uit de koloniale , keizerlijke tijd en de tijd rond de tweede wereldoorlog. Onze Duitse reisgenoten Joachim en Brigitte voelden zich hier enerzijds goed thuis en vonden het fijn om vertrouwde dingen te zien, anderzijds baalden ze wel van de Duitse toeristen en Duits sprekend winkelperoneel. Overigens wordt er in Namibie ook veel Afrikaans gesproken,de " boerentaal" uit Zuid Afrika, waarover later meer.
De temperatuur was er zo'n 17 graden en dat komt omdat de Stlantische Oceaan hier een koude stroom langs de kust voert die het aanzienlijk koeler maakt.
Rond 5 uurkwamen de eerste rijders die wel(een deel van) de moeilijke route hadden genomen aan. Uitgeput en met heroische verhalen hoe moeilijk het wel was geweest. Op 2 man na was iedereen in het diepe zand gevallen. Meestal zonder schade, omdat het tempo laag lag, maar Charles moest s'avonds in Swakopmunt foto's van zijn been laten maken. Hij bleek zwaar beschadigde enkelpees te hebben en mocht voorlopig van de dokter niet motorrijden. Waarschijnlijk gaat Charles en zijn motor een paar dagen in de bus en bekijken we of het beter wordt zodat hij althans op de verharde wegen mee kan rijden. Charles is een harde en een volhouder die welliswaar altijd als laatste aankomt, maar wel veel plezier beleeft aan de tocht.
Die avond waren de sterke verhalen over wat ze onderweg hadden meegemaakt niet van de lucht en gebaren van slingerende motorfietssturen die net op tijd weer stabiliseerden, of niet, wa ren de duidelijste uitingen. Voor veel mensen was de leercurve die dag stijl geweest, maar hoewel bijna iedereen angsten had uitgestaan had niemand, behalve Charles, die dag willen missen. Ik bleef zitten met een gevoel van enerzijds een gemiste kans, anderzijds OK je wilt ook veilig en onbeschadigd thuiskomen.
Omdat Kevin Saunders, onze reisleider en eigenaar van GlobeBusters, zijn 48 jarige verjaardag vierde, hebben we bij wijze van uitzonderingt op de zaterdagavond een kroegentocht gehouden in Swakopmunt en belandden een paar van ons( waarbij ondergetekende) pas om half twee in bed.
Morgen de laatste rustdag hier. Tijd om een nieuwe achterband te laten monteren en de motor goed na te kijken. Er volgen nog een aantal dagen met veel gravel en dan ligt Zuid Afrika op onds te wachten.