In 3 dagen een grote afstand afgelegd Naar Pomamarca in het Noorden van Argentinie, vlak bij de grens met Bolivia in de uitlopers van de Andes. Vanaf zaterdag ruim 1700 km gereden en eigenlijk waren alleen de laatste 100 km interessant, over de Passo de Jama (2500mtr.)
Nadat we zaterdagochtend gezamenlijk uit het drukke Buenos Aires waren weggereden, werden we na 30 km. ' losgelaten'. Peter en ik gingen er als eerste vandoor en ondanks omrijden zagen we de anderen pas lang nadat we waren aangekomen in Santa Fe terug. Er zat welgeteld een bocht in de route. Voor de rest 500 m rechtuit over de snelweg via Rosario. Niets te melden. Zondag was met 700 km de langste afstand van de reis, naar Termas de Rio Hondos. Jawel, de plaats waar twee weken geleden de Argentijnse Moto GP is verreden. Hoe ze zo'n groot evenement zover weg n zo'n afgelegen plaats kunnn organiseren is me een raadsel. Alle materiaal en mobile homes moeten minstens 1200 km rijden. Gelukkig is er wel een klein vliegveld eneen mooi autodrome, 8 km buiten de stad. Allen, de chauffeur van de volgwagen sliep in de kamer waar Rossi heeft geslapen! We sliepen in een nieuw Casino/Hotel, speciaal gebouwd voor de Moto GP. We hebben daar een locaal restaurant gevonden waar we een fantastische avond hebben beleefd. een heel authentieke plek waar de Argentijnen komen dansen en eten en dat op de muziek van een life band bestaande uit 2 fantastische gitaristen en dikke trommel en een gastje van 10 jaar die ook mee mocht trommelen. Goedkoop en goed gegeten al was de menukaart een grote chaos en konden wij de eigenaar niet echt duidelijk maken wat we wilden hebben en hij zelf geen meter over de grens sprak. Het publiek stelde onze aanwezigheid uit Belgie en Nederland zeer op prijs toen we aan de andere gasten werden voorgesteld.
Vandaag het eerste deel van de dag regen gehad en het was best link in de vuilste stad waar ik ooit doorheen ben gekomen: Tutucan. Slechte wegen, modderzooi en wegopbrekinegn en metershoge rotzooi overal langs en op de weg, onvoorstelbaar. Autosloperijen bijna op de weg gelegen. De motor ziet er uit, dat wil je niet weten.
Maar toen daagde de uitlopers van de Andes eindelijk op, werd het weer beter en hebben we op het laatst nog even van een stel hele mooie bochten genoten. Peter heeft een Go Pro camera op z'n helm gemonteerd, maar voor de Passo di Jama heeft hij hem even op zijn koffer gemonteerd, zodat ik achter hem gedurende 15 minuten vol in beeld ben, door de bochten zwierend.
We zitten hier in Conamarca in een rsoort met allemaal huisjes op een terrein in de bergen. Alleen de receptie en het restaurant zijn centraal. De bergen zijn hier bizinder, met vele cactussen erop. Sommige bergen zijn rood/bruin, van anderen is het gesteente donkergroen. Het landschap gedurende de eerste 1300 m was vooral agrarisch: vlees en melkkoeien, paarden, mais, etc. De weinige mensen wonen in kleine armoedige dorpjes bij elkaar. Geen vrijstaande boerderijen of zo. Heel veel dode honden en ander kleinvee ligt langs de weg. Niet erg enerverend. De weg naar her Noorden volgende de Parana rivier en was grotendeels een 2 baans weg waar we gemakkelijk 120 km/u konden kruisen. Niet vee over te vertellen. Ik stop nu en hoop dat dit bericht doorkomt. Gisteren was ik bijna klaar met de blog en toen verween de tekst plosteling. Nooit meer terug gevonden!