Van Kasane via Rundu (Nam) naar Etosha Pan (Nam)

Vanuit de fantastische Maramba River Lodge in de namiddag een bootsafari gemaakt op de Chobe river, die 20 km verder in de Zambezi vloeit. Dit is het grensgebied van Namibie en Botswana en de rivier stroomt om vele grote eilanden heen met grazige weiden. Veel dieren, waaronder zeer vele olifanten zwemmen de rivier over naar deze eilanden en brengen daar een deel van de droge tijd door en hebben er voedsel genoeg.
Het water van de rivier staat maar 20 cm onder het maaiveld van de eianden en die zijn vlak. Dus kun je kilometers over de eilanden kijken en wat je dan aan dieren ziet, ongelooflijk. Meer dan honderd olifanten die staan te grazen temidden van allerlei grote runderen en waterbuffels, gazelles, waterbacks, antilopen, apen en de mooiste vogels. Ik ken alle namen niet, maar er waren kingfishers, beieneters, visarenden, gieren, leliehoppers, die over de bladeren van waterlelies lopen, herons, ibissen, snakebirds, metaalgroene vogeltjes, etc.
In het water hele families nijlpaarden en crocs. De nijlpaarden vochten om de dominantie door met hun enorme geopende muilen tegen elkaar te stoten en te zien wie de grootste muil had ofwel de sterkste duw kon geven.
De verliezer moet dan de familie verlaten en een eigen territorium elders opbouwen. We zagen zo'n beest dat doen door half op de kant een enorme straal mest achteruit te spuiten over het land, zodat dat als zijn gebied gemarkeerd is. Nijlpaarden zijn enorm teritoriaal en gevaarlijk.
Met de boot kon je heel dicht bij de olifanten komen (op 5 m afstand). Groepen met een dominant mannetje met een enorme geslachtsdeel van wel 1,5m lang, zodat het leek dat hij op 5 poten stond, en hele groepen vrouwtjes onder leiding van het oudste vrouwtje dat in alles voorgaat en beslissingen neemt. Hele kleintjes waren er ook bij en die wordt van alles geleerd.
Het is verbazend te zien hoe vernuftig die olifanten grazen. Ze hebben wel 200 kg voedsel nodig per dag. Ze krabben met hun enorme poten graspolllen wat los en gaan dan met de slurf een paar maal om de bovenkant van zo'n pol en trekken hem dan helemaal uit de grond. Zo'n pol is dan wel 1-1,5 meter lang. Vervolgens slaan ze zo'n pol tegen hun lichaam om alle grond en stof te verwijderen en pas dan eten ze hem op. Grond slijt hun gebit namelijk. Maar ongeveer 45 procent van het gras wordt verteerd, de rest komt in de grote ronde drol terecht die je overal kunt vinden. Na een geweldige zonsondergang op de rivier zijn we teruggekeerd naar de Lodge. Om klokslag 6 uur gaat hier de zon onder in bloedrode kleuren en de volgende ochtend om 6 uur staat hij alweer te bakken. Die avond het grandiose buffet laten passeren en maar wat eenvoudigs en kleins genomen, want want afvallen komt hier niks terecht.

De volgende dag vroeg vertrokken. Om kwart over zes zaten we op de motor om via de Caprivi strip naar Rundu in Namibie te rijden. Een afstand van 670 km met maar heel weinig route-aanwijzingen. Dat was ook niet nodig want er is maar een tweebaans weg, ongeveer 1000 km lang. Wel met een uitstekend wegdek en weinig verkeer.
Eerst moesten we met de motor door het Chobe National Park, waarvoor je je bij de ingang eerst moet inschrijven en bij de uitgang uitschrijven zodat ze kunnen bijhouden wie er eventueel vermist wordt. Je neemt dat allemaal met een korreltje zout, maar toen we twee keer moesten stoppen omdat er kuddes olifanten de weg overstaken, namen we het park wat serieuzer. Ook lagen er hier endaar langs de weg in het park verse karkassen met soms het bloed nog op de weg. Of de leeuwen op deze weg hardloopwedstrijden doen met hun slachtoffers of dat de beesten worden aangereden en vervolgens opgepeuzeld is me niet bekend. Er komen heir ook veel hyena's voor dus de hele dierenwereld zal er wel plezier aan hebben beleefd.
Op een haar na miste ik een Kundu, een grote , mooi gekleurde Afrikaanse "kalkoen", die zich plotseling bedacht en weer over de weg terugkeerde.
Daarna de Botswaanse grens over, waar het best rustig was en waar de Hollandse klompjes weer goed van pas kwamen. Omdat de Chobe river de grensrivier is tussen Botswana en Namibie ligt de Namibische grenspost aan de andere kant van de rivier. Eerst dus met z'n allen de veerboot op om de rivier over te steken. Naast de motorfietsen, mag er steeds maar een vrachtwagen op de veerboot. Na passen en meten slaagde een Congoleese vrachtwagen erin zijn achterwielen net aan boord te krijgen en konden we oversteken. Er staan aan zo'n grens wel 100 vrachtwagens dagen te wachten op hun oversteek.
De Namibische grens was een makkie en na nog een veterinaire controle en een politiecontrole waren we in Namibie, althans op de Caprivistrip die aan Namibie is toegewezen na de burgeroorlogen in Angola, Namibie en Congo.
Namibie steekt met die smalle strip een enorm eind naar het Westen Afrika in en er zijn daar allelei vliegvelden, gevangenissen en ander veiligheidstuig.
Eenmaal op de weg bleken we er snelheden tot 150 km/u te kunnen halen en hebben we in een aantal uren de 670 km afgelegd. Het is er flink heet: om 10 uur s'ochtends was het 34 gragen en van 12 uur tot 4 uur was het er 40 graden. Je moet blijven drinken en daarom was de waterzak met drinknippel in de tanktas wel handig. Alleen wordt dat water na verloop van tijd net zo warm. Je moet ook goed wakker blijven vanwege het vee dat blijft oversteken.
Namibie is een duidelijk ander land dan we tot nu toe gezien hebben.
De grond is er niet rood/oranje (ijzer) maar gewoon zanderig. Er zijn veel minder dorpjes en volk langs de weg en om de 20 km zie je een enigszins georganiseerde ophoping van armoedige hutjes, veelal bestaand uit houten paaltjes en een grasdak. Om de 200-300 km kom je een "grote stad" tegen, waar je benzinestations, banken, supermarkt en cash machines aantreft. Meestal doen ze het ook nog. Een keer moesten we met onze 20 litertank van de GS-en een half uur wachten, omdat zojuist de tankwagen met benzine was aangekomen. Anders hadden we het niet meer gehaald. In de supermarkt daar vlakbij 4 flessen water en vruchensap gekocht en meteen opgedronken.
Het Airflowpak doet goed zijn werk als het o doorstromen betreft, maar zorgt ook voor enorm veel verdamping. Liters water gaan erdoor per dag en als je dan ziet wat je ervan uitplast dan is dat maar heel weinig.
De eindbestemming was vandaag de Hakusembe River Lodge nabij Rundu.
Gelegen aan de Okavango rivier die uitstroomt in de zgn Akavango delta een wereldberoemd gebied waar rivieren gewoon uitstromen in een moerasgebied en nooit de zee of oceaan bereiken. Je kunt je voorstellen dat hier talloze dieren gebruik maken van het aanwezige water in een overigens gortdroge streek.
s'Avonds idyllisch een " braai van eland" georganiseerd, waarbij we over de rivier uitkeken. Aan de overkant van de rivier lag Angola met een prachtige rode gloed in de verte van een groot " bush fire" dat vaak bewust wordt aangestoken om de wilde dieren een kant op te drijven waar ze dan gevangen of geschoten kunnen worden. Nooit gedacht dat ik met de motor ooit nog eens zo dicht bij Angola zou komen. In onze lodge zaten een aantal lastige bijen die we meteen herkenden van ons verblijf in Tanzania en maar meteen met een spuitbus hebben afgemaakt. Het zijn aggressieve beesten met een apart achterlijf. En omdat ik alergisch ben voor wespensteken, kun je niet voorzichtig genoeg zijn.

Vanochtend van Rumbu naar Etosha Pan gereden, alweer grotendeels over de Caprivi strip, via Grootfontein en Tsumeb naar Namutoni. 450 km rechte weg, maar dit keer moesten we wel 2 keer afslaan. De laatste twee dagen hebben we meer dan 1000 km gereden en hebben we een (1!) vloeiende bocht genomen.
De laatste 20 km waren net als gisteren weer wel avontuurlijk want zo'n lodge wordt bereikt via een groot gravel/zandpad. Om onze Onguma Lodgel te bereiken moesten we ons aanmelden bij een portier en dan langs de rand van het park de gravelweg rijden, tot een elektronisch bediend hek, waar je de omheinde lodge bereikt. Daarvoor was er vlak voor Mike's motor een giraf uit de bosjes gekomen en het pad overgestoken.
Een mooie lodge, van alle gemakken voorzien en zelfs een uitstekende e-mailaansluiting, dus kan ik dit dagboek bijwerken.
Omdat ik dit keer geen bezoek heb gebracht aan een ingeslagen meteoriet,waarvan nog enige tonnen ijzer zichtbaar zijn hier in de buurt, kwam ik met Mike als eerste aan om half twee in de middag. Jo, die kort achter ons reed, bleek op 30 km afstand te zijn blijven staan en moest twee uur wachten voor
de volgende kwam. Na enig wachten arriveerde ook de volgwagen en die nam de BMW aan boord naar de lodge. Omdat GlobeBusters een diagnose computerprogramma van BMW aan boord heeft, werd de oorzaak snel gevonden: een weigerende of kapotte benzinepomp. Een reserve-exemplaar lijken we bij ons te hebben, dus laten we hopen dat het probleem vanavond kan woren opgelost. Zo niet moet Jo met motor in de auto naar Windhoek (1000 km) waar de eerste BMW dealer op onze reis zetelt.
Morgen vroeg ( 6 uur) gaan we in het Etosha National Park een safari organiseren. We zitten hier aan de Oostelijke kant van dat park, vlakbij de Etosha Pan, een zeer zoutrijk en droog gebied, waaromheen heel veel wild zit.
Het schijnt een van de mooiste wildparken ter wereld te zijn en dat merk je wel want je moet de Lodges bijna een jaar tevoren reserveren anders maak je geen kans. Er zitten in onze lodge veel Duitsers, waarrschijnlijk omdat ze hier ook nog wat van de Duitse koloniale geschiedenis kunnen ophalen en omdat de Duitsers het vandaag in alle ellende met de EU/Euro ook nog het breedst hebben.
Had ik al verteld dat we deze hele tour links van de weg rijden? Dat vinden vooral de Engelsen in onze groep wel leuk. Zal wel komen omdat de engelsen nogal wat koloniale invloed in dit deel van Afrika hebben uitgeoefend, waarvoor ze overigens nooit enige schadeverge eding of compensatie hebben betaald.
Tot de volgende keer met wat meer nieuws over Namibie, een arm land, maar wel heel ander en zo te zien veel beter georganiseerd dan menig ander Afrikaans land. Na Etosha volgen de motoravonturen of the road, want dan volgen wat dagen met meer dan 2000 km gravelwegen.