Van Springbok naar Clanwilliam

Gisterenavond heel snel wat op "waarbenjij.nu" gezet,, omdat we plotseling internetverbinding in Springbok hadden. Dat het snel moest was wel te merken aan de vele typefouten, etc. maar misschien proefden jullie toch wat van de sfeer van de laatste twee dagen.
Namibie is een fantastisch leeg land, waarin heel veel erg goed georganiseerd is, althans vergeleken met de eerdere landen waar we doorkwamen. De wegen zijn doorgaans recht en lang en van goede kwaliteit; overal in het land zijn dezelfde bushaltes/rustplekken in wit en blauw geplaatst, vaak onder een mooie schaduwboom met een afdakje en afvaltonnen, elekticiteitskabels langs de weg, nergens witte strepen op de weg, geen politiecontroles, etc. Toch is het een arm land, want 45 procent van de bevolking leeft onder de UN armoedegrens van ik geloof USD 1,25 per dag. Ondanks dat het land rijkdommen kent als uranium, koper en diamanten. Wel is het een snel groeiend land qua Bruto Nationaal Produkt.
Gisteren zakte de temperatuur naar een bedenkelijk nivo, toen we eenmaal onder invloed van de koude wind van de Atlantische Oceaan kwamen.
In Springbok hebben we de motoren onder de hoge-druk reiniger gehad, omdat we ze enigszins gereinigd over3 dagen op de boot naar Engeland kunnen zetten. Ook heb ik (vergeefs) geprobeerd mijn kapotte telefoon weer gerepareerd te krijgen . Na hem bij de derde zaak achter gelaten te hebben voor reparatie bleken ook daar geen onderdelen voor reparatie voorhanden en was die poging dus vruchteloos.
Lekker gegeten bij een typisch Afrikaanse keten, waar ze fantastische salades met heerlijke maiskolven serveerder (Nango).
Vanochtend was de route 450 km, richting Zuiden, waarvan 80 km gravel door de bergen. Helaas was het vanochtend maar 6 graden en regende het regelmatig. Dus voor de eerste keer regenpakken aan en handvatverwarming aan!. Eerst 260 km over rechte weg gereden naar Vanrhynsdorp. Steeds als we hoger kwamen regende het. Toen we de gravelweg moesten kiezen, die ook hoog door de bergen liep, hebben we besloten de verharde weg te volgen en de "touristische route" te laten voor wat het was. Dat betekende een verkorting van de route met ongeveer 100km waardoor we lekker vroeg in onze lodge in Clanwilliam aankwamen Ik reisde vandaag voor het eerst met mijn regelmatige kamergenoot Peter. Een paar mensen hadden toch de gravelroute genomen en hadden ervan genoten. Verkeerde beslissing van ons dus. De weg was niet modderig geweest door de regen, want dan wordt het een ramp.
Vanaf Vanrhynsdorp tot aan Clanwilliam reden we over een mooie bochtige weg die hoog gelegen boven een zeer vruchtbaar dal liep, met daar onderin de Olifantsrivier. ook had men hier over ongeveer 40 km lengte een betonnen riviertje, halfweg de helling, aangelegd ,als irrigatiekanaal voor de hoger gelegen velden. Druiven en fruit zijn de voornaamste gewassen.
Langs de hele weg de laatste 500 km groeiden allerlei lage struike langs de weg de bergen in, , zoals heide, camille en andere, waarvan er soms in bloei stonden, waar het warmer was, in de meest fantastische kleuren, lila, paars, geel, oranje en wit.
Hele stukken waar het wat kouder was stond nog niets in bloei. Als we hier 1-2 weken later zouden zijn, zou dit een adembenemend kleurenspel zijn geweest.
Charles zit weer op de motor. Hij heeft zijn nog steeds opgezwollen voet in de crosslaarzen gewurmd en is zojuist aangekomen. Hij kan alleen met zijn hak schakelen en dat gaat nogal moeilijk.
Dave , die in Dar es Salaam, wegens longonsteking naar de doktor moest en daar goed van opknapte, heeft weer last van hetzelfde. In Springbok naar de apotheek gegaan met de lege doos antibiotica van Dar en kreeg daar gewoon een nieuwe porti., zonder dokterrecept. Hopelijk gaat dat werken. Dave heeft het sowieso wat moeilijk, omdat zijn vrouw juist voor hij op deze reis vertrok, de scheiding heeft aangevraagd. Dave is eigenaar van meerdere bedrijven die op een speciale manier koper omvormen tot netwerken.Hj zit op de rand van een instorting en godvert soms hartgrondig als hij weer e-mails krijgt.
Ik ben nog vergeten te vertellen dat Iain (Engels) en Tony (Nieuw Zeelandse)
gisteren voor de tweede keer zachtjes gevallen zijn in los zand. Tony zit bij Iain achterop een gloednieuwe R1200 GSA die ze vlak voor de motor op het vliegtuig moest hebben moeten aanschaffen, omdat hun oude R 1150 GS het begaf. Nog net voor de vlucht een vroege eerste beurt gegeven (200 km) en feite zijn ze hem nu aan het inrijden. Tot nu toe is alleen de bevestiging van de ruit bij de val afgebroken. Tony is maar twee keer in de volgwagen gaan zitten en houdt het bewonderenswaardig vol achterop. Beiden zijn beroepsmatig aktief in de financiele wereld van London en besteden hun geld volgens mij geheel aan het maken van dit soort reizen.