Clanwilliam naar Cape Town

Vanuit Clanwilliam een moeilijke start.Regenachtig, dus voor het eerst de regenkleding aan. Eerst dacht ik dat ik de mobiele telefoon van Daniel in mijn hotel had laten liggen, dus weer 5 km terug gereden, om er vervolgens achter te komen dat hij in een van de vele zakken van mijn regenpak zat. Toen buiten Glanwilliam een politiecontrole en dat betekende dat ik pas na de middag Peter en Mike terug zag, waarmee ik die dag samen zou rijden
De hele dag wisselden droog en regenachtig weer elkaar af,.Toch was het een prachtige dag, met veel afwisseling qua rijden en ook weer eens mooie draaibochten op goed wegdek en fantastisch vergezichten, waar we van genoten hebben. De route voerde ons o.a. door het wijngebied van Zuid Afrika met een paar zeer schilderachtige plaatsen als Stellenbosch en Franschhoek, waar ons de Westerse luxe van mooie, dure auto's, exclusieve restaurants, fraaie wijngoederen, etc . tegemoet kwam en wat wel een heel groot contrast vormde met wat we eerder van Afrika hadden gezien. Geleidelijk aan kwamen we in de buurtt van Cape Aguljas, het zuidelijkste puntje van Afrika. Hier sta je op het strand bij de scheiding tussen Indische Oceaan en Atlantische Oceaan en de branding en golven zijn er fantastisch.Het strand opgereden en groepsfoto's gemaakt en elkaar gefeliciteerd met deze mijlpaal. Gelukkig scheen de zon al was het er wel erg winderig, maar wat wil je ook als de wind vanaf de Zuidpool vrij spel heeft tot aan hier.
Cape Aguljas is een klein toeristisch oord, waar geen criminaliteit is, want er leidt maar een weg naartoe en die is ongeveer 40 km lang. Bij het begin van de weg is Bredadorp (!) met een politiepost met twee agenten, die aan deze weg ligt. Als er al iets in Cape Aguljas zou gebeuren dan zetten ze gewoon de weg af. Niemand van de inwoners van dit dorp doet ooit zijn deur op slot en de sociale controle is er groot. Onze grote kamer in de lodge had een vrij uitzicht op de branding en een bubblebad, dus daar hebben Peter en ik het ervan genomen. s' Avonds met eten in een van de weinige restaurants bleken we met een groep van 10 man een veel te grote aanslag op de keuken te plegen en duurde het uren voor we, na veel later aangekomen gasten, ons eten te krijgen. Toen waren al een paar reisgenoten kwaad vertrokken en lieten ons met de rekening en het eten zitten. Gelukkig was dat van een fantastische kwaliteit en in Afrika moet je nu eenmaal niet zo op de tijd letten.
De weersvoorspellingen voor de volgende dag, onze laatste rijdag, waren niet goed en toen we s'ochtends heel vroeg (5.45) vertrokken regende het dat het goot Heel erg jammer want de route voerde ons geheel langs de zuidelijke kustweg van Zuid Afrika, met fantasrtische uitzichten op zee en de mogelijkheid om walvissen en pinguins te zien. Wij reden echter tot de lunch in de stromende regen. Mijn BMW ging er zelfs van stotteren, hij hield zo af en toe in en ik weet dat aan het water. Later hoorde ik dat anderen er ook last van hadden en waarschijnlijk heeft het met een door alle stof van de afgelopen weken niet goed functionerend luchtfilter te maken. Via Gansbaai en False Bay kwamen we in het Nationale Park van Cape Point aan waar we de beroemde Suikerbossiestruiken in volle bloei zagen staan (llen de gele bloemen stonden in bloei en vele Bavianen en struisvogels zagen. De " struisen" gingen langs de weg zelfs een race met ons aan, waarbij ze soms opeens vlak voor je motor al rennend de weg opkwamen. Gezamenlijk zijn we naar Kaap de Goede Hoop gereden en ook op dt wereldberoemde punt weer een groepsfoto gemaakt. Dat ik hier ooit nog eens zou staan met mijn eigen motor aan het einde van de bereidbare wereld., wie had dat gedacht!
Inmiddels was het weer opgeklaard en reden we met een mooi zonnetje via een fantastiche kustweg die af en toe hoog de bergen zuidelijk van Cape Town inklom naar Cape Town, waar we rond 4 uur aankwamen bij het hotel, gelegen aan de haven van Cape Town, waar van alles te doen is,
Bij het hotel ingecheckt en toen de motor in colonne naar de loods gebracht vanwaar ze woensdag al worden ingescheept naar Southampton (UK).
Al mijn motorspullen (helm, laarzen, tanktas, motorpak) in de motorkoffers gekregen, dus die hoef ik niet met het vliegtuig mee te nemen.De kans dat ze uit de koffers worden gehaald bestaat, maar wordt als klein ingeschat.
We hadden het zo uitgemikt dat mijn nog te rijden kms op nul stond toen we bij het hotel waren, dus hoeft er maar weinig benzine uit de tank gehaald te worden voor ze aan boord gaan. De accu's moeten ook afgekoppeld worden, maar dt doen de GlobeBusters mannen morgen.
Vreemd dat we morgen zonder motor zitten en dat het rjden nu afgelopen is, althans voor deze reis. Voor de motor weer thuis is is het begin december.
We hebben bijna 10.000 km gereden en er is geen dag geweest dat ik er geen zin in had.
Morgen is de laatste dag van de toer en bezoeken we met een paar mensen Robbeneiland voor de kust van Cape Town. Hier heeft Nelson Mandela 18 jaar gevangen gezeten ten tijde van het apartheidsregiem. Dan morgenavond ons afscheidsdiner en gaat iedereen zijn eigen gang.
Daarna blijf ik nog een paar dagen in Cape Town.