High Andes Tour: van Tupiza naar Tilcara (Arg)

Bij onze dagelijkse briefing verontschuldigde onze reisleider zich voor de verkeerde beslissing om bij vallende duisternis zo'n gevaarlijke weg af te willen rijden een paar dagen geleden. GlobeBusters raadt rijden in het donker normaal af, zelfs op gewone wegen, laat staan dirt roads in de bergen. Door het weer en de wegblokkades zijn we nu flink achter op schema. We zullen een deel van het programma in Argentinie moeten laten vallen en de komende dagen n grote stappen naar Buenos Aires moeten komen, om onze vluchten naar huis te kunnen halen. Na enig aandringen onzerzijds, gaat het waarschijnlijk nog wel lukken om de ' salt flats' te bezoeken aan het eind van de rit vandaag, als de grensovergang tenminste vlot verloopt. Deze droge zoutmeren liggen halverwege de Passo de Jama op grote hoogte, maar de weg ernaar toe vanuit Tilcare is spectaculair en ook het rijden op de 'salt flats' schijnt peciaal te zijn.
De grensovergang duurde 2,5 uur en speciaal was dat de Argentijnen de motoren wilden desinfecteren. We moesten daarvoor 10 Peso per persoon betalen en het was een wassen neus. Een klein beetje sprauy op de wilen van enorm vervuilde motorfietsen stelt niets voor. Ook moest alle bagage van de motorfietsen en door een mobiele scanner. En wij maar vriendelijk blijven, want anders kunnen ze je het proces flink vertragen. ook moesten de importpapieren in Argentinie pijnlijk nauwkeurig nageplozen worden, omdat dat document uiteindelijk de verscheping vanuit Buenos Aires bepaalt. Het moet precieds de gevens bevatten die zijn opgegeven bij de eerste import in Argentinie.
Over de rit naar Tilcara valt eigenlijk niks bijzonders te vertellen, behalve dat als je een weg in de bergen de andere kantoprijdt je toch een heel ander beeld krijgt dan eerst. Je ziet landschappen die je eerst niet opvilen of bergen die er heel anders uitzien.
Toen om 4 uur vanuit Tilcara naar Pumamarca en vandaaruit naar de Salt flats.. In Tilcara zou getankt worden, want het was 1,5 uur rijden naar de salt flats, we hadden dan een half uur voor rijden op de flats en foto's nemen en dan weer 1,5 uur terug. Peter meende een pompstation in Pumamarca te weten dus zou ik daar tanken. Peter heeft een grote tank,. Maar nooit een pompstation. Dan maar gegokt. De weg was spectaculair: de imposantste pas die ik ooit gereden heb, en dan zijn we nog maar op de helft van de Passo de Jama geweest. en bijna alpine pas mt veel haarspeldbochten en vergezichte waar je het verkeer omhooog ziet gaan. Na op 4000 m. hoogte te zijn gekomen daalt de weg weer wat en zi je vanuit de verte de spierwitte droge zoutmeren al liggen. Daar aangekomen zag ik dat ik het terug niet meer zou halen, dus heb ik voor het eerst mijn reserve 2 leter die ik op deze motor altijd bij me heb aangesproken.
Gelukkig had ook Allen besloten met de 'van' te komen, dus wist ik dat hij me ook nog aan benzine zou kunnen helpen. Met ongevver 20 km in het rood bereikte ik Tilcara, waar ik weer vol kon tanken. De Salt flats kun je op bepaalde plaatsen berijden. Maar omdat er ook met bulldozers zout word gewonnen, mag je niet overal rijden. Het levert wel speciale plaatjes open of het erg goed is voor je motor is maar de vraag. Het zout is gortdroog, maar toch....
Onze groepsfoto komt mogelijk in de nieuwe brochure van GlobeBusters terecht.
Net voor donker, om ongeveer 6:30 uur waren we voldaan weer terug in het hotel. Joanne en Russel hadden het kalm aan gedaan en Joanne was nog steeds behoorlijk emotioneel.
Morgen gaat het waarschijnlijk weer wat beter,
Frans