High Andes Tour: Potosi Bolivia

Vanochtend vroeg stonden we met zijn vijven klaar voor een bezoek aan een mijn in Potosi.
Na een goed ontbijt moesten we ons eerst in de juiste kledij steken: laarzen aan, gelehes en broek aan, helm op en een lamp daarop. Toen gingen we met een busje naar de miners market, waar we kadootjes kochten voor de miners die we in de mijn zouden ontmoeten: drinken, cocabladeren met kalkstukjes, 98% alcohol {Mama Pata= moeder aarde} om op de grond te gooien en vervolgens op te drinken.Sommige mijnwerkers komen dronken de mijn uit! Verder kochten we dynamietstaven met ontkoppelde onstekers (!),speciale coca-sigaretten, etc. Daarna met het busje naar de ingang van de mijn die op 4360 meter hoogte lag. Nu begrijp je dat Boliviannen maar hele kleine mensjes zijn: in de mijn loop je voordurend gebukt, omdat de rotsen of de balken of de leidingen vaak extreem laag liggen. Regelmatig wordt je op jetocht de mijn in onderbroken door een schreeuw 'miner(s) coming' of 'lorry coming' waardoor je van het spoor snel een zijgang in moet duiken, omdat er miners of lorries langskomen. Vooral de lorries is een gedoe, Ze bevatten 500 tot 1000 kg erts en worden aan twee touwen getrokken en van achteren geduwd door 4 mijnwerkers. Regelmatig ontsporen ze. ook komen er vaak mijnwekers met kruiwagen doorheen gevuld met 50kg zakken met kostbare erts,als ze een speciale ader aan het uithakken zijn. Alle materiaal wordt naar buiten gevoerd en dan monsters naar het laboratorium gebracht om de waarde te bepalen. Er wordt uit deze berg zilver, tin. lood, zink, lood en antimoon gewonnen. Er is geen grote onderneming die dit exploiteert, maar cooperatieven van mijnwerkers die allemaal een concessie voor een bepaald deel van de berg krijgen. In Potosi werken 15.000 mijnwerkers met een gemiddelde levensverwachting van 55 jaar! Ze sterven vaak aan silcose en het zo lang in duisternis werken. Gedurende onze groep kreeg de naam ' sexy llamas', maar na elke 50 meter moesten we even stoppen om op adem te komen. Tjdens onze tocht roken we ook de lucht van arseen, dat naar zeggen van onze gids niet erg gevaarlijk was. Onze gids deelde bij zijn 'vrienden' in de mijn onze kadootjes uit, waar ze blij mee leken.
In Bolivia zijn er ongever 200.000 mijnwerkers die in 1500 cooperaties zijn georganiseerd zijn. Ze worden betaald naar opbrengst van de erts die ze uit de mijn hebben gehaald, Er werken ook veel hulpkrachten en sjouwers in de mijnen en die verdienen ongeveer 100 Bolivianes per dag werken, dat is ongeveer 14 dollar.
Er valt nog veel meer te vertellen over de mijnbouw, maar dat zal ik niet doen. Behalve dat Bolivia een van de belangrijkste vindplaatsen van Lithium is, dat gebruikt wordt bij het produceren van moderne accus. Daar wordt momenteel veel geld mee verdiend. Hopenlijk komt iets van dat geld ook ten goede van de miners, want de arbeidsomstandigheden zijn werkelijk onmenselijk. Het uitbuiten is al begonnen toen de Conquistadores Latijns Amerika ontdekten. Vooral de Spanjaarden hebben de zilver en goudmijnwerkers uitgebuit en wat zou er van Spanje ooit terecht gekomen zijn als ze al dat zilver en goud niet naar Europa hadden gesleept? Maar ook met een zwaar socialistische regering van mr. Morales schijnt er nog niet veel verbetering aan de horizon te zijn,
Morgen naat La Paz, de hoofdstad van Bolivia. Een rit van meer dan 550 km. met een chaotisch verkeerseinde waarop we al uitgebreid zijn voorbereid. De stad ligt op 3600 m. hoogte.
Frans